Een maand vol leuke en bijzondere ervaringen

Heeee allemaal,

Het is al behoorlijk lang geleden dat ik wat voor mijn blog geschreven heb, maar ik heb eindelijk wat tijd gevonden om weer wat te schrijven.

De zaterdag nadat ik ziek was geweest ben ik samen met Ams, Liss en Leonie naar Tanka Tanka geweest. Dit is een instelling voor mensen met een psychiatrische aandoening die om deze reden niet meer thuis kunnen wonen. Ams kwam ons die ochtend ophalen met zijn auto, maar toen we nog maar net over de helft waren hadden we autopech. Nou daar stonden we dan langs de kant van de weg in de brandende zon met een kapotte auto. Gelukkig was er een garage in de buurt waar we de auto konden laten maken om vervolgens onze weg naar Tanka Tanka te vervolgen. Toen we bij Tanka Tanka aankwamen was het enige dat ik zag een gebouw met een hoge muur eromheen. Eenmaal binnen kwamen er gelijk een aantal patiënten naar ons toe om ons te groeten. Maar er zaten er ook wat bij die geld en sigaretten kwamen vragen. Vervolgens hebben we even met personeel gesproken en daarna zijn we ook weer weggegaan. Ik vond het wel bijzonder om even binnen te mogen kijken om te zien hoe zo’n instelling in Gambia eruit ziet.

Zondag hadden we allemaal weer zin om naar het strand te gaan dus dat hebben we ook gedaan. Maar voordat Leonie en ik naar het strand gingen, wilden we eerst nog even langs Wild Monkey (een restaurant in Senegambia) om wat op internet te kunnen zetten. We bestelden daar wat te drinken en we hadden allebei een beetje trek dus bestelden we samen een bord patat. Nou dat was niet nodig geweest want het personeel nodigde Leonie en mij uit om samen met hun te komen eten. Nou daar zaten we dan binnen met zijn allen om een grote bak met rijst en het bordje patat van Leonie en mij erbij. Ik blijf het bijzonder vinden hoe gastvrij ze hier zijn, en ik kan vertellen dat het ook best gezellig is om met zoveel mensen van één groot bord te eten.

Die week erop was het weer tijd om te werken in het Health Centre. Het was over het algemeen een vrij rustige week, en we hadden niet zoveel patiënten. Maar één ochtenddienst was iets minder leuk. Ik kwam aan in het Health Centre op de afdeling en ik zag een klein kindje op de Intensive Care Unit liggen, maar ik had verder nog niks gehoord hoe en wat. Toen ik bij de artsenronde stond te kijken kwam de moeder van het kindje om een zuster vragen. De verpleegkundige van de nachtdienst (die was er op dat moment nog maar stond op het punt om weg te gaan) stuurden mij en Liss erop af om te kijken wat er aan de hand was, en of het kindje nog een pols had. Toen ik bij het bed stond had ik al het vermoedden dat het misse boel was. En inderdaad de handjes van het kindje waren al iets koud en ik kon geen pols meer vinden. Ook in haar hals die nog wel warm was kon ik geen pols meer vinden. Vervolgens ging Liss kijken of zij misschien nog wat kon voelen maar helaas ook Liss kon geen hartslag meer ontdekken. Ik heb toen Awa erbij gehaald en zij heeft de arts gevraagd om te komen kijken en bevestigde wat Liss en ik al wisten, het kindje van 11 maanden oud was overleden. Dit zijn wel momenten waarop je even moet slikken omdat je weet dat het in veel gevallen niet nodig was geweest. Nog steeds komen veel ouders te laat met hun kind naar het Health Centre of de juiste middelen zijn er gewoon weg niet.

Vrijdag zijn we naar de Kabafita Lower Basic School geweest in Brikama voor een kennismaking. Dit omdat wij hier ons project Corporal Punishment en Postive Reinforcement willen toepassen. De laatste groep heeft op deze school ook een activiteiten dag georganiseerd voor een klas, maar wij willen dit gaan uitbreiden naar een andere klassen en meerderde scholen. Het hoofd van de school was ontzettend enthousiast dat er weer studenten waren om op zijn school met het project bezig te gaan. We hebben in overleg met hem besloten om het deze keer in een andere groep te doen met kinderen die wat ouder zijn, zodat ze het Engels allemaal redelijk goed kunnen begrijpen. In de lagere klassen is dit nog wel eens een probleem omdat de kinderen zijn opgegroeid met een andere taal dan Engels, waardoor ze nog niet goed Engels kunnen spreken en verstaan. Vervolgens hebben we afgesproken om de vrijdag daarop terug te komen voor de activity day.

De volgende dag hebben we het toneelstuk geoefend voor de activity day. We doen dit samen met een aantal Gambiaanse jongens die ook aan het project werken. Ook hebben we de spelletjes die we bedacht hebben nog even doorgesproken zodat vrijdag alles soepel verloopt. ’s Middags zijn Liss, Leonie, Chantal, Eline, Mamadi, Njambeh en ik naar de reptielenfarm geweest. Ze hadden daar slagen, schildpadden, kleine krokodilletjes, een kameleon enz. We mochten ook sommige slangen en schildpadden vasthouden dat was wel ontzettend leuk maar soms ook wel een klein beetje spannend. De terugweg moesten we eigenlijk een stukje teruglopen naar een garage om daar een bustaxi te nemen, maar op dat moment kwam er een grote vrachtwagen met een laadbak aan. Je raad al wij met zijn allen liften en ja hoor we mochten meerijden, toevallig moest hij ook naar Brikama dus dat was helemaal mooi. Dus hup met zijn allen in die laadbak klimmen en op naar Brikama.

Zondag was een dag waarop wij niet veel hebben gedaan. Helaas hadden we vrijwel de hele dag geen stroom dus werken voor school of je blog schrijven werkt dan ook niet als je laptop een lege accu heeft. ’s Avonds zijn we met zijn drieën naar Senegambia geweest om wat te eten. Normaal gesproken is het na het eten niet meer heel erg eenvoudig om terug te komen naar huis en duurt het allemaal wat langer. Toen we onderweg waren naar de taxi plaats kwam er een auto naast ons rijden, ik dacht meteen ooh dat is er weer één die wat aandacht wil. Maar nee het was Lamin iemand die wij kennen van het strand en wij was zo aardig om ons helemaal naar Brikama te brengen dus makkelijker hadden we het niet kunnen wensen.

Maandag begon de week weer en moest er natuurlijk weer gewerkt worden. Maar deze week hadden Liss en ik nachtdienst. De nachtdiensten in het Health Centre zijn van 8 uur ‘s avonds tot 8 uur ’s morgens, dus dat is behoorlijk lang. ’s Middags voordat we moesten beginnen heb ik nog even geprobeerd te slapen om vervolgens de hele nacht wakker te kunnen blijven. Een nachtdienst is toch wel weer totaal anders als een ochtend of een middag dienst kan ik jullie vertellen. Alle familieleden slapen op de grond op een dun matje met allemaal dekens over hun heen voor de muggen, best wel een vreemd gezicht. Over het algemeen waren de 3 nachtdiensten die Liss en ik gedaan hebben wel vrij rustig. Er was alleen één nacht waarop ik even een rondje liep om te kijken of alles overal goed was, toen een vrouw wees naar de infuusfles van haar familielid. Ik dacht nou ik kom wel even kijken misschien loopt hij niet meer goed door of is hij leeg. Maar toen ik aankwam begon ik te twijfelen op de patiënt überhaupt nog leefde, want het zag er niet helemaal goed uit. Helaas klopten mijn vermoedens want ik kon geen pols meer vinden. Ik moet zeggen dat het best raar is als je naar een bed loopt om te kijken of er iets mis is met het infuus, en je treft iemand overleden aan terwijl de familie het nog helemaal niet door heeft. Ik heb toen een collega erbij gehaald die lag te slapen (omdat Liss en ik hadden gezegd dat wij wakker zouden blijven aangezien hun 7 nachtdiensten achter elkaar moeten werken en wij hun wel wat slaap gunden) en toen ik terugkwam waren alle familieleden al wakker en hadden ze wel door wat er aan de hand was. Gelukkig merk ik wel dat ik hier goed kan omgaan met de dood, terwijl ik hier in Nederland altijd best veel moeite mee had.

Vrijdag was het tijd voor de activity day op de Kabafita Lower Basic School. Nadat we ’s morgens alles nog even doorgesproken hadden, was het tijd om richting de school te lopen (door de brandende zon……). Voordat alle kinderen in de klas zaten en we eindelijk konden beginnen waren we zo weer een half uur verder. Gelukkig waren alle kinderen enthousiast en zelfs de leraren vonden het leuk. We hebben ze eerst verteld wat we kwamen doen en waarom we deze dag hadden georganiseerd. Vervolgens hebben we de kinderen twee liedjes aangeleerd. Éen liedje was gewoon voor de lol om iedereen een beetje op te peppen en het tweede liedje hadden we zelf geschreven. Dit liedje gaat over complimenten geven. (gemaakt op de melody van row row row your boat):

Give, give complements
Give them everyday
To your friends in your class
That is the right way

Give, give complements
Give them everyday
To your students in the class
That is the right way

Give, give complements
Give them everyday
To your kids in your home
That is the right way

If you do this all the time
It will make you smile
But don’t forget to teach the song
To everybody else

Vervolgens hebben we buiten een aantal spelletjes met ze gespeeld waarin we ook het geven van complimenten en elkaar aanmoedigen naar voren hebben laten komen. Tot slot hebben wij als groep een toneelstuk gespeeld voor de klas, waarna zij na afloop moesten vertellen wat wel en niet goed was. Als afsluiter hebben we met zijn allen nog één keer het liedje over complimenten gezongen. Wij als groep, maar ook de klas en leraren hebben genoten van deze dag. En we hopen natuurlijk dat we er ook nog iets mee hebben bereikt.

Zaterdag vonden wij het wel weer tijd om naar het strand te gaan in Senegambia. Eenmaal aangekomen op het strand hebben wij een aantal Nederlandse jongens ontmoet die ook vanuit school in Gambia waren. We hebben toen met hun afgesproken om ’s avonds te gaan stappen in een club die die dag daarvoor geopend was. Eenmaal daar aangekomen hebben we nog veel meer Nederlandse studenten ontmoet waar we een ontzettend leuke avond mee hebben gehad. Toen de club dicht ging zijn we zelfs nog mee geweest naar een afterparty waardoor we pas ’s morgens rond 8 uur thuis waren. Die zondag hadden we dan ook totaal geen energie meer om nog wat te doen en wij zijn daarom de hele dag lekker thuis gebleven.

Maandag zijn we naar Westfield gegaan om een visum aan te vragen voor Senegal. Zoals verwacht duurde dit allemaal weer behoorlijk lang maar uiteindelijk is het toch allemaal gelukt. ’s Middags hebben Liss en ik nog een middagdienst gewerkt maar deze was behoorlijk rustig dus we hebben meer gezeten dan dat we wat gedaan hebben. De volgende dag hadden we weer een rustige ochtenddienst en ’s middags zijn we met een aantal jongens die we zaterdag tijdens het stappen ontmoet hebben naar het zwembad gegaan. Dit was allemaal zo gezellig dat we daarna met zijn allen uiteten zijn geweest en vervolgens zijn doorgegaan naar Tanji waar hun wonen. Toen we ’s avonds thuiskwamen kwam Liss erachter dat ze haar portemonnee vergeten was, dus de volgende avond zijn we weer met zijn allen naar Tanji gegaan om de portemonnee op te halen. De heenweg was geen probleem maar om ’s avonds vanaf Tanji terug te komen naar Brikama is toch wel een heel stuk moeilijker. Maar ik had er het volste vertrouwen in dat we thuis zouden komen. Dus een van de jongens heeft ons naar de weg gebracht maar daar kwam ik er zelf ook achter dat er toch wel ontzettend weinig verkeer reed. Op het moment dat ik een auto aan zag komen wist ik ook niet hoe snel ik uit de auto moest springen om te proberen te liften. En ja hoor we kregen een lift van een twee jongens die ons wel een stukje mee wouden nemen. Onderweg kwamen we erachter dat een van de jongens 4 jaar in Nederland had gewoond en dat we gewoon Nederlands met hem konden praten, dit was best wel vreemd eigenlijk. Hij besloot toen om ons helemaal terug te brengen naar Brikama en voordat we het wisten waren we alweer thuis.

De volgende dag hadden we weer ochtend dienst en na afloop was het tijd om alle spullen in te pakken voor Senegal, want om 5 uur ’s morgens zouden we naar Senegal vertrekken. ’s Avonds hadden we nog een keer met de jongens afgesproken omdat hun maandag naar huis zouden gaan en wij dan nog in Senegal zouden zijn. Ook Eline, Chantal en Mamadi waren bij ons thuis en ik kan vertellen dat het iets te gezellig was. Want uiteindelijk hebben Liss en ik helemaal niet geslapen en konden we om 5 uur zo de auto instappen naar Senegal.

We hebben met zijn allen vier ontzettend leuke, mooie en indrukwekkende dagen gehad in Senegal. Maar hier wil ik graag een apart blog over schrijven. Bedankt voor het lezen en ik hoop dat ik het verhaal over Senegal zo snel mogelijk met jullie kan delen.

Xxx liefs Milou