Twee geweldige weken op de labour ward

Hee lieve lezers,

Nadat mijn ouders weer terug waren naar gegaan naar Nederland, begon voor mij een nieuwe uitdaging. Maandag 19 mei ben ik begonnen met het werken op de labour ward. Dit is de kraam/verlos afdeling in het Health Centre. Voor mij is dit iets waar ik al een tijd naar uitgekeken heb, omdat ik alles wat met baby’s en bevallingen te maken heeft ontzettend leuk en interessant vind.

De eerste dag was een dag vol nieuwe indrukken. Vrij vroeg in de ochtenddienst kwam er een vrouw met iemand van haar familie naar Health Centre. Ze was een aantal uren daarvoor thuis bevallen van een meisje. Dit meisje woog 2 kg en was dus aan de kleine kant. Bij het onderzoeken van het kindje bleek dat ze aan haar linker hand een extra vingertje had aan haar pink. Deze hebben we afgebonden met hechtdraad zodat deze er binnenkort vanzelf afvalt. Gelukkig bleek verder alles goed te zijn met kindje. De moeder van het meisje werd daarna ook nog onderzocht. Dit om te kijken of er geen resten van de placenta achter waren gebleven die bloedingen kunnen veroorzaken. Ook de moeder bleek gelukkig in orde te zijn en konden daarna weer lekker terug naar huis.

Er zijn natuurlijk ook vrouwen die wat minder geluk hebben. Zo kwamen er op maandag een aantal vrouwen naar de afdeling die een miskraam hadden gehad. Ook bij hun is het van belang dat alles uit de baarmoeder weg is zodat er later geen bloedingen ontstaan. Om dit te controleren worden ze onderzocht op een bank achter een gordijntje. Maar van echte privacy is geen sprake, want Liss en ik mochten overal zo naar binnen lopen om mee te kijken. Maar er komt ook regelmatig een andere verloskundige even door de gordijntjes kijken, zonder dat er toestemming word gevraagd aan de desbetreffende vrouw. Wat mij ook opviel is dat als het onderzoek klaar is de verloskundige/verpleegkundige zo weg loopt zonder echt iets te vertellen. En als ze pech hebben wordt er ook nog eens gezegd dat ze moeten opschieten met de kleren weer aantrekken, omdat de volgende onderzocht moet worden. Ook dit bevestigd voor mij weer dat de communicatie tussen patiënt en verloskundige/verpleegkundige hier heel anders gaat dan dat ik dat in Nederland gewend ben.

Net op het moment dat ik dacht dat ik die dag geen bevalling zou zien kwam er een vrouw binnen die aan het bevallen was. Het bleek dat ze al vrij ver was en dat het niet lang meer zou duren. Nog geen tien minuten nadat de vrouw binnen was riep een verloskundige ons. We hadden haar verteld dat we nog nooit een bevalling in het echt hadden gezien en als het zover zou zijn of ze Liss en mij dan zou willen roepen. We liepen er op draf naar toe en dat was maar goed ook, want het hoofdje was al bijna helemaal geboren. Nog een halve minuut later was de baby geboren. Ik vond het zo ontzettend bijzonder om te mogen zien hoe een baby wordt geboren. En wat is het een fantastisch geluid als ze lekker hard beginnen te huilen. Het was een jongetje van 3,9 kg, een gezonde vent dus. Wat mij nu opviel was dat de baby niet bij de moeder op de buik wordt gelegd, maar dat het eerst vlug meegenomen wordt om te wegen. Vervolgens wordt het in een doek gewikkeld die de moeder zelf heeft meegenomen en in een bedje gelegd. Gelukkig wel in hetzelfde kamertje als waar de moeder ligt.

Als de moeder bevallen is blijft ze nog een half uur tot een uur op de afdeling liggen, voordat ze naar de afdeling gaat waar de vrouwen liggen die net bevallen zijn. Voordat ze naar die afdeling gaat wordt er nog gecontroleerd of er geen sprake is van bloeding. Vervolgens wordt ze in de kleren geholpen en naar de afdeling gebracht. Tot op dit moment heeft de moeder de baby nog steeds niet vastgehouden. Op de afdeling zelf wordt de baby door de verloskundige ook weer in een bedje gelegd, naast het bed waar de moeder gaat liggen. Het voelde voor mij zo raar om de baby in dat bedje te zien liggen in plaats van lekker bij de moeder. Ik kon me ook niet voorstellen dat de moeder haar kindje niet meteen wou oppakken om lekker vast te houden. Vanaf dat moment wordt de moeder alleen gelaten met de baby en kan ze zelf bepalen wanneer ze het wil gaan voeden of vasthouden. Vanaf dat moment wordt er ook vrijwel geen hulp meer aangeboden van de verloskundige/verpleegkundige en moet de moeder alles zelf doen, met behulp van familieleden. Als alles na de bevalling goed blijkt te gaan met moeder en kind mogen ze na ongeveer 6 uur naar huis.

Dinsdag was mijn tweede dienst op de labour ward. Deze dag begon redelijk rustig omdat de nachtdienst ook rustig was geweest. Maar het duurde niet lang voordat er werk aan de winkel was. Er kwam een taxi aan bij de labour ward, dat is op zich niet zo bijzonder want vrouwen die aan het bevallen zijn worden vaak met de taxi naar het Health Centre gebracht. Alleen deze baby had geen zin in wachten, want onderweg naar het Health Centre was de baby in de auto al geboren. Gelukkig bleek het een gezond meisje te zijn en ging alles met de moeder ook goed. Niet veel later kwam er een vrouw binnen die aan het bevallen was. En ook deze baby had niet veel tijd nodig, want nog geen 10 minuten nadat ze binnen was gekomen was de baby al geboren. Ditmaal was het weer een gezond meisje van 2,7 kg. De rest van de dienst verliep vrij rustig en er waren verder geen bevallingen meer tijdens deze dienst.

De volgende dag kwam er een meisje van 20 jaar binnen. Zij had een abces in haar borst en een zoontje van 3 weken oud. Het viel mij meteen op dat dit kindje ontzettend klein en mager was. Toen de moeder onderzocht werd door de arts heb ik het kindje gewogen en hij woog maar 1,6 kg. Helaas is ondervoeding nog steeds een veel voorkomend probleem in Gambia. Dit zie ik niet alleen op de labour ward, maar heb ik ook meerdere malen op de algemene afdeling gezien. Nadat de arts de borst van de 20 jarige moeder onderzocht had besloot hij om het abces open te snijden. Daar zie je dan een jonge moeder met tranen in haar ogen van angst met een zwaar ondervoed kindje. Dit zijn momenten die mij nog steeds raken. Vooral als ik erover nadenk dat ik zelf ook 20 jaar oud ben en als ik in Gambia had gewoond in dezelfde situatie had kunnen zitten als haar. Gelukkig verliep het opensnijden van het abces in de borst goed en is alles goed genezen. Ook het kindje is inmiddels wat aangekomen en ze zijn weer lekker naar huis.

Diezelfde ochtend hebben we weer een bevalling mogen meemaken. Ook nu verliep de bevalling soepel en ging alles heel snel. En weer was het een gezond meisje van 2,7 kg. Niet lang daarna kwam er weer een vrouw binnen die aan het bevallen was. Alleen deze bevalling verliep niet zo makkelijk als de bevalling die ik daarvoor had meegemaakt. In een lange tijd zat er maar een klein beetje vooruitgang in. Ik had bij haar wel de kans gekregen om zelf te voelen hoeveel ontsluiting ze had. Dat was in eerste instantie best een raar en onwennig idee, maar toen ik het eenmaal gedaan had viel het mij ontzettend mee. Er werd mij precies uitgelegd hoe ik kon voelen hoeveel cm ontsluiting die vrouw op dat moment had. Dit zijn toch weer de momenten waarop ik besef dat ik hier ontzettend veel mogelijkheden krijg om van alles te leren die ik in Nederland niet zomaar krijg.

Donderdagochtend toen ik begon met mijn ochtenddienst zag ik een baby’tje liggen onder de lamp. Deze plek wordt gebruikt voor baby’s die wat extra hulp nodig hebben na de bevalling of die ziek zijn en extra observatie nodig hebben. Toen ik ging kijken zag ik dat het om een ontzettend klein kindje ging. Het bleek dat deze baby geboren was na een zwangerschap van 28 weken. Het meisje woog maar 1,1 kg maar deed alles zonder hulp, een ontzettend sterke meid dus. De moeder van dit baby’tje bleek nog maar 19 jaar te zijn. Dit is iets wat hier niet ongewoon is. Als je in het boek kijkt waar alle bevallingen opgeschreven worden dan zie je regelmatig een leeftijd tussen 15 en de 20 voorbij komen. Helaas is het Brikama Health Centre niet gespecialiseerd in baby’s die te vroeg geboren zijn en hebben daarom ook niet de juiste apparatuur om goed voor deze kindjes te kunnen zorgen. Om deze reden heb ik samen met Liss deze baby naar Banjul gebracht. Daar zat ik dan de hele weg met zo’n ontzettend klein propje op mijn schoot. Eenmaal aangekomen in Banjul hebben we de baby over gedragen en konden we weer terug naar het Health Centre. Het was wel leuk om te zien hoe een afdeling in Gambia eruit ziet voor baby’tjes die te vroeg geboren zijn of die ziek zijn. Ik zag meerdere baby’s in één couveuse liggen omdat er maar een paar goede couveuses aanwezig zijn. Ook lagen er in bijna elk bedje wel twee of drie baby’tjes. Maar gelukkig is er een plek waar deze baby’s naar toe kunnen en waar verpleegkundigen en artsen hun best doen om het leven van deze baby’tjes te redden, zonder alle luxe spullen die wij in Nederland beschikbaar hebben.

Na een rustig weekend te hebben gehad met veel werken voor school maar ook wat zon zee en strand was het tijd om de nachtdienst in te gaan. Deze nachtdienst begon weer met nieuwe uitdagingen. De verloskundigen lieten mij en Liss veel alleen doen, zoals bijv. het prikken van een infuus en het injecteren van medicijnen na een bevalling. Het geeft wel een prettig gevoel als mensen op mijn handelen vertrouwen en mij lekker mijn eigen gang laten gaan zonder op mijn vingers te kijken. Deze nachtdienst heb ik drie bevallingen mogen zien. Het blijft ontzettend bijzonder om hier bij aanwezig te mogen zijn en ik geniet echt volop van alle dingen die ik leer en zie op de labour ward.

De tweede nachtdienst was iets minder rustig dan de eerste nachtdienst. Deze nacht hadden we maar liefst 10 bevallingen, waarvan 4 binnen 40 minuten tijd. Ook nu mocht ik weer van alles doen. Ik heb bij drie baby’s de navelklem erop gedaan en de navelstreng doorgeknipt. Het is hier niet zoals in Nederland dat de vader dit doet. Sterker nog er is niemand van de familie bij de bevalling aanwezig. De vrouw moet het helemaal alleen doen zonder steun van haar man of familie. Er zijn natuurlijk uitzonderingen maar ik heb geen één bevalling gezien waar iemand van de familie bij aanwezig was op het moment dat kindje geboren werd. Het is niet zo dat de man er niet bij aanwezig mag zijn maar bij 98% van de bevallingen zijn ze niet aanwezig. Tijdens de bevalling is er wel familie aanwezig maar die wachten buiten of op de afdeling totdat ze naar binnen mogen om de baby te zien. Diezelfde nacht heb ik ook nog zelf een baby mogen aanpakken op het moment dat hij geboren werd. De verloskundige die erbij was hielp de moeder door op de buik te drukken omdat ze al een tijd aan het persen was. Ik mocht toen zelf de baby aanpakken en de navelstreng doorknippen. Dit gaf mij echt een geweldig gevoel. Ik zit al heel lang te twijfelen om hierna nog verloskunde te gaan studeren, maar ik ben er inmiddels wel achter dat dit echt mijn ding is.

Kortom ik heb deze tijd op de labour ward ontzettend veel geleerd en genoten van alles wat ik heb mogen zien, ervaren en doen. Bedankt voor het lezen en ik hoop snel een blog online te kunnen zetten over mijn weekend in Basse.

Xxx Liefs milou