Back to the basic!

Hallo lieve lezers,

Hier weer een bericht vanuit het bijzondere en mooie Gambia. In de afgelopen weken hebben we bezoek gehad van de familie van Liss, Leonie en van mijn eigen ouders. Maar er moest natuurlijk ook nog wel wat gewerkt worden.

De week nadat we terug kwamen uit Senegal hebben we het even lekker rustig aan gedaan met zijn allen. Dinsdag waren we nog lekker vrij om even bij te komen van de vermoeiende maar wel super mooie reis. Woensdag en donderdag moest ik er wel weer aan geloven, het was weer tijd om aan het werk te gaan. Ook nu was het weer vrij rustig in het Health Centre en heb ik meer op mijn gat gezeten, dan dat ik wat gedaan heb. Het geeft mij soms nog steeds tegenstrijdig gevoel om er bij te gaan zitten, omdat dit in Nederland vrijwel niet aan de orde is. Maar op het moment dat ik bij de zusterpost ga staan krijg ik vrijwel meteen de opmerking of ik een soldaat ben. Dit omdat hun gewend zijn om er bij te gaan zitten als er “niets” te doen is. Op dit soort momenten geef ik er ook gewoon aan toe en ga ik er net als de rest maar bij zitten.

Vrijdag 18 april kwam de familie van Liss en Leonie aan. Samen met hun en Eline en Chantal ben ik naar het vliegveld gegaan om ze op te halen. Ik stond daar met de camera van Liss in de aanslag om op het moment dat ze aankwamen foto’s te maken. Dat viel nog niet mee want op het moment dat de familie van Liss of Leonie in zicht was, begonnen ze allebei te rennen. En eerlijk gezegd had ik het er zelf ook best moeilijk mee om het droog te houden, want het is zo leuk om te zien hoe ze beide reageerden toen ze hun vriend en de rest van de familie weer in de armen konden sluiten. De dag daarop hebben wij de verjaardag van Eline gevierd en zijn we met zijn allen wezen stappen in Wow. Dit was ontzettend gezellig maar ook bloedheet, want het was er vreselijk druk. De zondag daarop heb ik een lekkere luie zondag gehad en niet veel bijzonders gedaan.

Maandag de 21e heb ik een ochtenddienst gehad. Ook nu was het weer rustig en heb ik helaas niet zoveel kunnen doen. ’s Middags ben ik naar Leonie gegaan om daar gebruik te maken van het zwembad, dat was natuurlijk geen straf voor mij. Dinsdag en woensdag had ook ochtenddienst en zoals je al kunt voorspellen was er ook nu niet zoveel te beleven. Woensdag ben ik na afloop van de ochtenddienst naar Liss in het hotel gegaan. ’s Avonds ben ik met hun mee uiteten geweest en ik had geluk want ik mocht lekker bij Liss in het hotel blijven slapen. Donderdag heb ik de hele dag met Liss en haar vriend bij het zwembad gelegen en genoten van het weer. Het was de bedoeling dat ik die avond weer naar huis zou gaan, maar Nicole (iemand die ook bij Liss op bezoek was) vroeg of ik niet nog een nachtje bij haar op de kamer wou blijven. Dat liet ik natuurlijk niet aan mij voorbij gaan. Vrijdagochtend ben ik samen met Liss en haar familie naar de vismarkt geweest in Tanji en daarna hebben we heerlijk bij het zwembad gelegen.

Vrijdagavond was het voor Liss helaas tijd om weer afscheid te nemen van haar vriend en familie. Ik ben samen met haar naar het vliegveld gegaan om ze weg te brengen. Dit moment is een stuk minder leuk dan het ophalen, maar ook dit hoort erbij. Het zou de bedoeling zijn dat ik wij daarna weer terug zouden gaan naar de College, maar wij hadden andere plannen. Voor een mooie prijs mochten wij nog één extra nachtje genieten in het hotel, en hier hebben wij natuurlijk gebruik van gemaakt. Zaterdag hebben wij voor de verandering weer eens bij het zwembad gelegen, want dit was natuurlijk al weer veel te lang geleden. ’s Avonds was er een receptie in het Kombo beach hotel omdat het de volgende dag Koningsdag was. Hier hebben wij met de hele groep een drankje gedronken en genoten van alle hapjes waarmee ze om de minuut langs kwamen. Na afloop was het voor mij en Liss wel weer tijd om terug te gaan naar de College en lekkere leventje in het hotel achter ons te laten.

Zondag 27 april werden er koningsspelen gehouden in Senegambia. Voor alle Nederlandse kinderen (en later ook Gambiaanse kinderen) werden er spelletjes georganiseerd op een pleintje voor een Hollands restaurant. Aan ons was gevraagd of wij die dag zouden willen helpen met de spelletjes. Aan het einde van de middag zijn wij naar Senegambia gegaan om daar samen met de kinderen typisch Hollandse spelletjes te doen, zoals koekhappen, spijkerpoepen enz. In het begin was dit alleen voor de Nederlandse kinderen maar de opkomst was niet denderend. Daarom werd besloten dat ook Gambiaanse kinderen mee mochten doen en dit maakte het allemaal een stuk levendiger. Na twee uur spelletjes te hebben gespeeld hebben wij nog gezellig mijn zijn allen wat gegeten en gedronken, voordat wij weer naar huis gingen.

Zoals altijd begint maandag weer de werkweek. Ook deze week zouden Liss en ik de hele week ochtenddienst hebben. Maar rond een uur of tien kwam de manager van het Health Centre naar ons toe om te vragen of wij eventueel die nacht zouden willen werken, omdat er maar één verpleegkundige voor de nachtdienst was. We hebben toen aangeboden om drie nachtdiensten te werken, omdat wij anders zelf ook van het ene naar het andere ritme moeten omschakelen. Rond een uur of half 11 zijn we naar huis gegaan om te gaan slapen zodat wij ’s avonds fris en fruitig bij de nachtdienst zouden verschijnen. De eerste nacht was redelijk druk omdat er best veel patiënten in het Health Centre lagen. Gelukkig heb ik nog wel een moment gevonden waarop ik aan school kon werken, omdat dat er in zo’n week overdag ook niet van komt.

De tweede nachtdienst was een stuk minder druk dan de eerste, maar in deze nacht is wel iets gebeurd waar ik ontzettend van geschrokken ben. Op de mannenafdeling lag een jongen van 19 jaar oud met diabetes. Rond 00:00 geven wij de medicijnen en op dat tijdstip controleren wij ook zijn bloedsuiker. Deze was enorm hoog (27.8) waardoor hij extra insuline nodig had. Op het moment dat de insuline door een verpleegkundige werd ingespoten begon Liss te twijfelen of dit niet veel te veel was. Op dat moment bedacht ik mij dat ze daar wel eens gelijk in kon hebben en begonnen wij meteen te rekenen. En verdorie ja hoor, er was ongeveer 8 keer zoveel gegeven als dat hij nodig had. Dit is levensgevaarlijk en kan gemakkelijk lijden tot de dood. Toen ik wilde uitleggen aan de verpleegkundige dat dit te veel was zei ze “Ooh Kumba you’re still so young”. Met andere woorden ik snapte er niks van en het was gewoon goed. Toen Liss en ik haar de berekening lieten zien en dit uitlegden kwam ze tot het besef dat wij toch wel eens gelijk zouden kunnen hebben. Op dat moment hebben we gelijk een behoorlijke hoeveelheid dextrose ingespoten, en een infuus met dextrose aangehangen om hopelijk de overdosis op te kunnen vangen. Vanaf dat moment hebben wij regelmatig zijn bloedsuiker gecontroleerd om te kijken of deze niet te sterk zou dalen. Maar dan loop je weer tegen een probleem aan dat wij in Nederland niet kennen. De teststripjes waren bijna op waardoor wij niet meer regelmatig zouden kunnen testen, en dus niet in de gaten konden houden wat er met zijn bloedsuiker gebeurde.

Gelukkig had iemand die ook in het Health Centre werkt een eigen bloedsuikerapparaat, maar als wij deze zouden willen gebruiken zou dit 50 dalasi per keer kosten. Dit is €1,- per test en dat is veel geld voor de bevolking hier. Achteraf bleek dat wij net genoeg stripjes hadden, omdat de bloedsuiker gelukkig redelijk stabiel was en niet extreem gedaald was. Op dit soort momenten besef je weer hoe belangrijk het is om zorgvuldig om te gaan met medicijnen, want als Liss en ik hun niet overtuigd hadden vrees ik dat deze jongen het niet overleefd had. De volgende nachtdienst was ook weer vrij rustig, maar ook nu was er weer gedonder met het bloedsuikerapparaat. Deze was spoorloos verdwenen en dit zou beteken dat wij de gehele dienst (12 uur lang) zijn bloedsuiker niet zouden kunnen controleren. Hier was ik het totaal niet mee eens aangezien hij die nacht daarvoor ook ontzettend hoog zat. De hoofdverpleegkundige zei toen tegen ons dat de familie dit dan zelf zou moeten betalen. Op dat moment was ik best wel een beetje boos, want hoe kun je een familie met ontzettend weinig geld laten opdraaien voor een fout van iemand anders. Want het bloedsuikerapparaat was immers niet kwijtgeraakt door de schuld van de familie maar door een verpleegkundige van de middagdienst. Op dit soort momenten schiet er van alles door mijn hoofd, maar ik stond er gewoon op dat die bloedsuiker getest moest worden. Liss en ik hebben toen besloten om samen deze test te betalen, want ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de familie hier voor op te laten draaien. En achteraf ben ik blij dat wij dit gedaan hebben want ook nu zat hij weer hoog. Gelukkig is toen wel de juiste hoeveelheid insuline gegeven. En hebben wij later op onze eigen kosten nogmaals getest hoe de bloedsuiker was (aangezien dit belangrijk is na het geven van insuline), en gelukkig bleek deze goed te zijn.

Vrijdag zijn we ’s middags weer gaan genieten van het mooie in Gambia bij een zwembad in Senegambia. Die avond was het voor Leonie tijd om afscheid te nemen van haar vriend en familie. Ook deze keer ben ik weer mee geweest naar het vliegveld om ze weg te brengen. Die avond hebben Liss, Leonie en ik nog een nachtje doorgebracht in het appartement waar ze verbleven omdat ze deze een dagje langer hadden geboekt, zodat ze er zelf niet zo vroeg uit hoefden. Die zaterdag was het weer cleaning Saturday waardoor het leven pas om 13:00 uur op gang komt. Alle winkels zijn tot die tijd gesloten maar ook auto’s mogen niet eerder de weg op, tenzij ze hier toestemming voor hebben. Wij hebben toen besloten om vanaf het appartement naar het zwembad te lopen omdat wij geen zin hadden om te wachten tot 13:00 uur. ’s Avonds zijn we weer terug gegaan naar Brikama om de volgende dag weer richting Senegambia te gaan voor het zwembad. Nu lijkt het alsof wij niets anders doen dan chillen in de zon maar dit is niet waar. ’s Morgens zetten wij vaak de wekker zodat wij niet te laat wakker worden. Op deze manier kunnen wij eerst een aantal uurtjes aan ons huiswerk werken, voordat wij lekker gaan genieten van het weekend.

Maar ook aan dit weekend kwam een einde en begon het werken in het Health Centre weer. Maandag en dinsdag heb ik een ochtenddienst gewerkt, en ook nu viel het werk weer een beetje tegen. Er was weer niet ontzettend veel te doen waardoor je veel stil zit, en dit zorgt er niet voor dat de tijd snel voorbij gaat. Maar gelukkig hoefde ik die week maar twee dagen te werken, want woensdag 7 mei was het mijn beurt om mijn ouders op te halen van het vliegveld.

Ik heb ontzettend genoten van 10 leuke dagen met mijn ouders, maar hier ga ik zo snel mogelijk een blog over schrijven. Bedankt allemaal weer voor het lezen van mijn verhaal. Het blijft leuk om jullie reacties te lezen, want deze geven je soms toch weer extra kracht om door te gaan.

Heel veel liefs Milou