Aan alles komt een einde

Hee Lieve lezers,

Bij deze mijn laatste blog over mijn bijzondere, mooie en leuke tijd in Gambia. Ik ben inmiddels weer een week terug in Nederland en begin weer aardig te wennen aan het Westerse leventje.

De laatste week in Gambia stond in het teken van afscheid nemen. In de afgelopen vier maanden hebben we als groep behoorlijk wat opgebouwd in Gambia en om dit achter te laten valt niet mee. Als eerste wilden wij afscheid nemen op stage. Liss en ik zouden dit de dinsdag doen voordat we naar huis gingen. Eerst hadden we een gesprek met een manager van het Health Centre en Tamba een docent van de College, over hoe het de afgelopen vier maanden was gegaan. Hierin kwam naar voren dat Liss en ik gezien werden als harde werkers en dat we altijd bereid waren om diensten op te vullen als dit nodig was. Het is altijd leuk om dit soort complimentjes te krijgen en deze hebben we dan ook mooi in onze zak gestopt. Vervolgens moest er een papier ingevuld worden die wij mee moesten nemen naar Nederland. Maar dat ging helaas niet op dezelfde dag lukken omdat de andere manager afwezig was en hij dit samen met hem zou willen invullen. Dus moesten we de volgende dag maar terug komen om deze op te halen.

Zo gezegd zo gedaan. De volgende ochtend kwamen Liss en ik rond de afgesproken tijd terug in het Health Centre. En ja hoor, zoals we wel vaker meemaken was het papier nog niet ingevuld. Dit hield in dat we donderdag nog maar een keer terug moesten komen om het papier op te halen en afscheid te nemen. Gelukkig was de volgende dag het papier wel ingevuld en dachten wij dat dit toch echt de laatste keer was dat we in het Health Centre waren. Totdat een van de managers vroeg of we vrijdag nog terug zouden willen komen voor het echte afscheid. Hier konden wij natuurlijk geen nee op zeggen, maar eerst was het tijd voor een afscheidsfeestje op het strand. Op donderdagavond hadden we een barbecue georganiseerd voor de mensen met wie wij het meest zijn opgetrokken de afgelopen vier maanden. Op het moment dat we nog even snel voordat het donker werd foto’s gingen maken, kwam bij mij toch echt het besef dat we de volgende dag naar huis zouden gaan. En wat gaf dat een dubbel gevoel. Want eigenlijk wou ik best wel graag naar huis, maar aan de andere kant wou ik Gambia helemaal niet achter mij laten. Gelukkig viel de barbecue bij iedereen goed in de smaak en was het een gezellige avond.

Vrijdagochtend ging Liss en ik voor de vierde keer naar het Health Centre om afscheid te nemen. Deze keer was het echt de laatste keer dat we hier naar toe zouden gaan. Toen Awa haar bedank woordje deed naar ons moest ik toch echt wel even een paar keer goed sikken, want dan komt echt het besef dat je ook het Health Centre achter je moet laten. Vervolgens was het tijd om met zijn drieën de craftmarket leeg te kopen, want je kunt natuurlijk niet met lege handen naar huis. Dit nam ik iets te letterlijk want ik kocht iets teveel spullen, met het gevolg dat ik mijn kussen niet meer mee terug kon nemen naar Nederland. Toen alle koffers ingepakt waren en het huis met hulp van wat vrienden schoongemaakt was, gingen we afscheid nemen van de familie van Mamadi. Hier zijn wij in de periode dat we in Gambia waren toch regelmatig geweest en we werden hier altijd zo gastvrij ontvangen dat we ook hier nog eventjes naar toe wouden gaan. We hebben hier gelijk ons avondeten gegeten en wat was dat weer lekker. Vervolgens kregen wij van de familie van Mamadi allemaal vier armbandjes, echt ontzettend lief. Maar toen was het toch echt tijd om terug te gaan naar de College en richting het vliegveld te gaan.

Op de College hebben we even een laatste check gedaan om te kijken of we echt alle spullen hadden. Nou daar loop je dan je plekje af waar je vier maanden lang met plezier hebt gewoond. Een ontzettend raar gevoel, maar op dat moment kwam het nog niet echt binnen. Ook toen we naar het vliegveld reden besefte ik niet dat dit voorlopig de laatste keer was dat ik hier zou rijden. Op het vliegveld hebben we niet al te lang gewacht met het afscheid nemen van de meiden en Mamadi, want dit is voor niemand leuk. Ook nu besefte ik nog helemaal niet echt dat we echt naar huis gingen. Na nog een laatste keer zwaaien naar iedereen die ons naar het vliegveld bracht waren we wel toe aan een drankje. We hebben toen met zijn drieën lekker buiten op het terras een biertje gedronken voordat we het vliegtuig in gingen.

Eenmaal aangekomen op Schiphol begon toch een beetje de spanning om je ouders weer te zien. Toen we allemaal de koffers hadden en we richting de deur liepen naar de plek waar iedereen op ons zou wachten, liep niemand echt overtuigend voorop want onbewust waren we allemaal wat gespannen. Toen ik de hoek om kwam gelopen hoorde ik opeens een enorm geschreeuw en zag ik allemaal bekenden staan. En ik was er nog zo van overtuigd dat alleen mijn ouders er zouden staan. Nou ik zat er dus flink naast. Al mijn vriendinnen stonden er, mijn oom, tante, neefje en nichtje en zelfs oma was er. Wat was dat een leuke verrassing. We hebben toen met zijn allen even wat gedronken voordat we naar huis gingen. Toen ik de straat in reed zag ik dat ook het huis versierd was, ook dit had ik totaal niet verwacht. Zelfs in mijn slaapkamer lagen ballonnen. Nadat ik thuis nog even wat gedronken had met mijn vriendinnen sloeg de vermoeidheid toe. Maar ik had besloten om niet naar bed te gaan, want dan was ik bang dat ik die nacht niet meer zou kunnen slapen. Toen ik ’s avonds vroeg in bed lag begon het besef echt te komen. Ik wist echt niet wat ik met mijn gevoel aan moest en alles voelde zo raar en onwennig.

De volgende dag werd ik voor het eerst sinds lange tijd wakker in mijn eigen bedje. Ik heb die eerste nacht heerlijk geslapen. Die middag vierden wij de verjaardag van mijn zus, want die was die donderdag daarvoor jarig geweest. Ook hier voelde ik mij wat onwennig en wist ik niet zo goed wat ik met mijzelf aan moest. Ik liep vaak heen en weer en ging elke keer ergens anders zitten. Het was helemaal niet zo dat ik niet blij was om thuis te zijn, maar ik moest toch echt weer even wennen aan het Nederlandse leventje in plaats van het leven in Gambia. Ik merkte ook gelijk dat de druk weer steeg nu terug was, want ik moest gelijk wat doen voor school. Het leven in Gambia was voor mij toch wel een stuk relaxter omdat ik hier alles wat meer op mijn eigen tempo kon doen en wanneer ik daar zin in had.

Nu ongeveer anderhalve week later ben ik wel weer redelijk gewend om thuis te zijn. Het is ook wel lekker om alles weer op te kunnen pakken wat ik de afgelopen vier maanden niet heb kunnen doen. Ik wil jullie allemaal ontzettend bedanken voor het lezen van mijn verhalen. Jullie leuke en lieve reacties gaven mij extra energie om door te gaan met waar ik mee bezig was. Ik heb een geweldige tijd achter de rug die niemand mij ooit nog afpakt.

Heel veel liefs Milou