De tweede week in Gambia
Door: Milou Schuurman
Blijf op de hoogte en volg Milou
02 Maart 2014 | Gambia, Brikama
Mijn tweede week in Gambia,
De eerste stageweek zit er inmiddels op. Een week waarin ik weer veel heb mogen zien en ervaren.
Maandag 24 februari was het dan zover, mijn stagedag in het Health Centre ging beginnen. Om half negen hadden Liss en ik met Mr. Tamba afgesproken omdat we eerst nog kennis moesten maken met de directeur van het Health Center. Nadat we elkaar de hand geschud hadden en even een praatje hadden gemaakt, konden we zo door naar het Health Centre om te beginnen met werken.
Op de afdeling werden we erg vriendelijk ontvangen en hebben we kennis gemaakt met meerdere artsen en verpleegkundigen. Ze gingen op dat moment net beginnen met de artsenrondes over de mannen-, vrouwen- en kinderafdeling. Dit zijn ook de afdelingen waar ik de eerste weken het meest te vinden zal zijn. Wij mochten ons aansluiten bij deze rondes. In het begin voelde het allemaal wat ongemakkelijk, omdat ik totaal geen idee had wat er van mij verwacht werd. Ook werd er vaak in lokale stamtalen gesproken in plaats van Engels, waardoor ik er soms ook helemaal niets van begreep.
Nadat de rondes gedaan waren besloot één van de artsen dat er bij twee kindjes een ruggenprik gedaan moest worden om te kijken of ze hersenenvliesontsteking hadden. Normaal gesproken gebeurt dit in Nederland op de OK of in ieder geval op een plek waar alles steriel is. Hier werden de kindjes op de tafel gelegd bij de zusterpost waar iedereen in en uit kan lopen. Dus ook mensen die op bezoek kwamen bij een familielid konden gewoon meegenieten van wat er ging gebeuren. Vervolgens moesten er steriele handschoenen aangetrokken worden, maar ook hier waren er voor beide kindjes niet meer genoeg van. Ook werden de ouders helemaal niet bij de ingreep betrokken en werd er niet eens goed uitgelegd wat er allemaal met hun kind ging gebeuren. Ik vond dit allemaal zo raar om te mee te maken en ik wist op dat moment ook echt niet goed wat ik ervan moest denken.
De tweede dag begon ik om 08:00 met werken. Omdat ik die dag daarvoor pas vanaf een uur of half tien in het Health Center was, wist ik niet wat er voor die tijd gedaan werd. Toen iemand een bak met water begon te vullen en wat doekjes pakte, dacht ik dat het tijd was om mensen te gaan wassen. We liepen met meerdere verpleegkundigen naar de afdeling en één verpleegkundige riep wat over de afdeling in een taal waar ik niks van kon maken. Tot mijn grote verbazing moest ik gaan helpen met de nachtkastjes schoonmaken, en werden er dus helemaal geen mensen gewassen. Het blijkt dus dat in het Health Centre bij vrijwel alle patiënten de familie zorg draagt voor de patiënt voor zover ze dat kunnen. Ze wassen dus zelf hun familielid en zorgen daarnaast ook voor het eten en dergelijke.
Aan het einde van de ochtend moest er bij een patiënt een katheter ingebracht worden. Liss en ik mochten meekijken hoe een verpleegkundige in opleiding dit deed. Na afloop moesten wij zeggen wat wij ervan vonden en wat wij anders gedaan hadden. Tijdens de handeling heb ik meerdere malen met een verbaasde blik naar Liss gekeken. De manier waarop de katheter ingebracht werd, was verre van hygiënisch en totaal niet steriel. Tijdens het bespreken gaf ik aan dat wij het in Nederland met steriele handschoenen doen. Het antwoord dat ik terugkreeg was dat er op dat moment geen steriele handschoenen aanwezig waren en dat het dus niet anders kon. Ik vind het aan de kant heel lastig om te zien dat er op deze manier gewerkt wordt. Maar aan de andere kant vind ik het ook ontzettend knap dat ze overal een oplossing voor zoeken en er het beste van proberen te maken met de middelen die ze wel hebben.
De volgende dag moesten er twee patiënten met de ambulance overgebracht worden naar het ziekenhuis in Banjul. De ambulance was eigenlijk niet meer dan een grote auto waarin maximaal twee patiënten kunnen liggen. Achterin lag maar één matras dus eerst moest er gezorgd worden voor een tweede matras. Ondertussen werd de eerste patiënt door haar man in de ambulance getild. Ik vond dat echt ontzettend ontroerend en heftig om te zien. Ondertussen stonden alle familieleden die op dat moment aanwezig waren inclusief de dochter van de patiënt te huilen. Wat ik vreemd vond is dat hier niks mee werd gedaan door de verpleegkundigen. Er werd niet even een arm om iemand heen gelegd en er werd zelfs geen sterkte of iets dergelijks gewenst. Ik ben juist in Nederland gewend om veel empathie te tonen en de familieleden te steunen waar ik dat kan.
In die eerste vier stagedagen heb ik dus al behoorlijk wat meegemaakt en gezien. Wat mij over het algemeen is bijgebleven is dat de communicatie tussen de verpleegkundigen en patiënten totaal anders is als hier. Er wordt voor mijn gevoel weinig empathie getoond naar de patiënten en ook de uitleg over bepaalde handelingen ontbreekt soms. Ook heb ik al een aantal keren gezien dan een arts of verpleegkundige op een vervelende manier spreekt tegen een patiënt of zijn/haar familielid. Zo kwam een moeder met haar zoontje naar de zusterpost gelopen omdat er bloed uit zijn infuus druppelde. De moeder werd hier streng op aangesproken terwijl dit naar mijn mening niet nodig is. Een kind van twee jaar zit nou eenmaal overal aan en als die dan per ongeluk het dopje van het infuus eraf haalt dan gaat het bloeden. Maar dat de moeder van het kind daarom een soort van preek kreeg, vond ik echt oneerlijk en vervelend om te zien.
Na afloop van de eerste vier stagedagen was er tijd om van het heerlijke weer te genieten. We zijn ’s middags gezellig met zijn drieën naar het strand gegaan. Later kwam Eline er ook nog bij, helaas alleen omdat Chantal ziek was. ’s Avonds hebben we in een restaurant gegeten waar WIFI was maar helaas viel dit naar een uur al uit. Toen we uiteindelijk terug naar huis gingen was het al behoorlijk laat. Te laat om nog makkelijk vervoer terug te krijgen naar Brikama. We hebben toen besloten om te gaan liften en dit ging behoorlijk goed. Al na een paar minuten stopte er een kleine fiat en we mochten wel meerijden naar Brikama, want daar moest hij toch heen met zijn vriend. Dus hopla met zien vieren achterin die kleine auto en op naar huis. Onderweg vertelde de bestuurder dat hij helemaal niet naar Brikama moest, maar dat hij ons gewoon naar huis wou brengen. Wat ook erg leuk was is dat een van de twee jongens een tijd in Middelburg heeft gewoond. Hij kende dan ook een aantal Nederlandse woorden, dus toen een auto voor hem niet doorreed schreeuwde hij heel hard uit het raam POTVERDORIE. Ik kan jullie verzekeren dat dit een van de leukste autoritjes is geweest die ik ooit gehad heb.
Zaterdag zijn we ook weer heerlijk naar het strand geweest. Een week eerder hadden we in dat gebied een restaurantje gezien die typisch Holland heet. En ja hoor daar konden we frikadellen en kroketten krijgen, dus waar we ’s avonds gingen eten stond al vast. Toen we na het eten weer terug gingen naar huis hebben we geprobeerd om te liften aangezien we hier erg veel lol aan beleven. En ook nu hadden we snel succes. We konden alleen maar een klein stukje meerijden omdat hij daarna een totaal andere kant op moest als ons. Toevallig belde op dat moment de jongens van de vorige dag om te vragen wat we die avond gingen doen. We vertelden dat we uit wilden gaan in Brikama, maar dat we nog bij turntable aan het liften waren. Geen probleem volgens de jongens, want ze zouden ons wel weer even naar huis brengen. Dus weer met zijn vieren op de achterbank en op naar Brikama.
Toen iedereen zover was zijn we met zijn allen naar Yoko gelopen om daar te stappen. Daar liepen we dan als de enigste vier blanke meiden tussen bijna alleen maar Gambiaanse jongens. Het duurde dan ook niet lang voordat er allemaal vreemde jongens om ons heen stonden te dansen. Maar gelukkig waren de jongens erg beschermend tegenover ons en zodra er ook maar iemand aan ons zat of te dichtbij kwam stonden ze er gelijk tussen. Maar ook hier bleek de stroom niet altijd aanwezig te zijn, want op een gegeven moment was het ineens donker en stil. Gelukkig duurde het niet lang voordat de muziek weer aan ging en we weer verder konden feesten. Wat wel echt bizar was is dat er een jongen rondliep die een stuk van Eline haar haar wou afknippen. Het blijkt dat sommige mensen geloven dat als je het haar van iemand afknipt en het ergens mee insmeert die persoon jouw bezit wordt. Gelukkig had ze het op tijd door en is ze dus geen bezit geworden van dit vreemde figuur.
Vandaag was een dag waarop ik lekker heb uitgeslapen en verder niet veel heb uitgevoerd. Tot nu toe heb ik het erg naar mijn zin hier en maak ik elke dag wel weer nieuwe en leuke dingen mee. Ook begin ik al behoorlijk te wennen aan dat ik regelmatig geen stroom heb en dat ik niet elke dag internet heb. Morgen gaat het gewone leventje weer beginnen en moet er gewoon weer gewerkt worden op stage.
Bedankt allemaal voor het lezen van mijn tweede verhaal. Ik wil jullie ook nog bedanken voor de leuke reacties op mijn eerste verhaal. Deze geven mij echt positieve energie om door te gaan met de dingen waar ik mee bezig ben.
Liefs Milou
De eerste stageweek zit er inmiddels op. Een week waarin ik weer veel heb mogen zien en ervaren.
Maandag 24 februari was het dan zover, mijn stagedag in het Health Centre ging beginnen. Om half negen hadden Liss en ik met Mr. Tamba afgesproken omdat we eerst nog kennis moesten maken met de directeur van het Health Center. Nadat we elkaar de hand geschud hadden en even een praatje hadden gemaakt, konden we zo door naar het Health Centre om te beginnen met werken.
Op de afdeling werden we erg vriendelijk ontvangen en hebben we kennis gemaakt met meerdere artsen en verpleegkundigen. Ze gingen op dat moment net beginnen met de artsenrondes over de mannen-, vrouwen- en kinderafdeling. Dit zijn ook de afdelingen waar ik de eerste weken het meest te vinden zal zijn. Wij mochten ons aansluiten bij deze rondes. In het begin voelde het allemaal wat ongemakkelijk, omdat ik totaal geen idee had wat er van mij verwacht werd. Ook werd er vaak in lokale stamtalen gesproken in plaats van Engels, waardoor ik er soms ook helemaal niets van begreep.
Nadat de rondes gedaan waren besloot één van de artsen dat er bij twee kindjes een ruggenprik gedaan moest worden om te kijken of ze hersenenvliesontsteking hadden. Normaal gesproken gebeurt dit in Nederland op de OK of in ieder geval op een plek waar alles steriel is. Hier werden de kindjes op de tafel gelegd bij de zusterpost waar iedereen in en uit kan lopen. Dus ook mensen die op bezoek kwamen bij een familielid konden gewoon meegenieten van wat er ging gebeuren. Vervolgens moesten er steriele handschoenen aangetrokken worden, maar ook hier waren er voor beide kindjes niet meer genoeg van. Ook werden de ouders helemaal niet bij de ingreep betrokken en werd er niet eens goed uitgelegd wat er allemaal met hun kind ging gebeuren. Ik vond dit allemaal zo raar om te mee te maken en ik wist op dat moment ook echt niet goed wat ik ervan moest denken.
De tweede dag begon ik om 08:00 met werken. Omdat ik die dag daarvoor pas vanaf een uur of half tien in het Health Center was, wist ik niet wat er voor die tijd gedaan werd. Toen iemand een bak met water begon te vullen en wat doekjes pakte, dacht ik dat het tijd was om mensen te gaan wassen. We liepen met meerdere verpleegkundigen naar de afdeling en één verpleegkundige riep wat over de afdeling in een taal waar ik niks van kon maken. Tot mijn grote verbazing moest ik gaan helpen met de nachtkastjes schoonmaken, en werden er dus helemaal geen mensen gewassen. Het blijkt dus dat in het Health Centre bij vrijwel alle patiënten de familie zorg draagt voor de patiënt voor zover ze dat kunnen. Ze wassen dus zelf hun familielid en zorgen daarnaast ook voor het eten en dergelijke.
Aan het einde van de ochtend moest er bij een patiënt een katheter ingebracht worden. Liss en ik mochten meekijken hoe een verpleegkundige in opleiding dit deed. Na afloop moesten wij zeggen wat wij ervan vonden en wat wij anders gedaan hadden. Tijdens de handeling heb ik meerdere malen met een verbaasde blik naar Liss gekeken. De manier waarop de katheter ingebracht werd, was verre van hygiënisch en totaal niet steriel. Tijdens het bespreken gaf ik aan dat wij het in Nederland met steriele handschoenen doen. Het antwoord dat ik terugkreeg was dat er op dat moment geen steriele handschoenen aanwezig waren en dat het dus niet anders kon. Ik vind het aan de kant heel lastig om te zien dat er op deze manier gewerkt wordt. Maar aan de andere kant vind ik het ook ontzettend knap dat ze overal een oplossing voor zoeken en er het beste van proberen te maken met de middelen die ze wel hebben.
De volgende dag moesten er twee patiënten met de ambulance overgebracht worden naar het ziekenhuis in Banjul. De ambulance was eigenlijk niet meer dan een grote auto waarin maximaal twee patiënten kunnen liggen. Achterin lag maar één matras dus eerst moest er gezorgd worden voor een tweede matras. Ondertussen werd de eerste patiënt door haar man in de ambulance getild. Ik vond dat echt ontzettend ontroerend en heftig om te zien. Ondertussen stonden alle familieleden die op dat moment aanwezig waren inclusief de dochter van de patiënt te huilen. Wat ik vreemd vond is dat hier niks mee werd gedaan door de verpleegkundigen. Er werd niet even een arm om iemand heen gelegd en er werd zelfs geen sterkte of iets dergelijks gewenst. Ik ben juist in Nederland gewend om veel empathie te tonen en de familieleden te steunen waar ik dat kan.
In die eerste vier stagedagen heb ik dus al behoorlijk wat meegemaakt en gezien. Wat mij over het algemeen is bijgebleven is dat de communicatie tussen de verpleegkundigen en patiënten totaal anders is als hier. Er wordt voor mijn gevoel weinig empathie getoond naar de patiënten en ook de uitleg over bepaalde handelingen ontbreekt soms. Ook heb ik al een aantal keren gezien dan een arts of verpleegkundige op een vervelende manier spreekt tegen een patiënt of zijn/haar familielid. Zo kwam een moeder met haar zoontje naar de zusterpost gelopen omdat er bloed uit zijn infuus druppelde. De moeder werd hier streng op aangesproken terwijl dit naar mijn mening niet nodig is. Een kind van twee jaar zit nou eenmaal overal aan en als die dan per ongeluk het dopje van het infuus eraf haalt dan gaat het bloeden. Maar dat de moeder van het kind daarom een soort van preek kreeg, vond ik echt oneerlijk en vervelend om te zien.
Na afloop van de eerste vier stagedagen was er tijd om van het heerlijke weer te genieten. We zijn ’s middags gezellig met zijn drieën naar het strand gegaan. Later kwam Eline er ook nog bij, helaas alleen omdat Chantal ziek was. ’s Avonds hebben we in een restaurant gegeten waar WIFI was maar helaas viel dit naar een uur al uit. Toen we uiteindelijk terug naar huis gingen was het al behoorlijk laat. Te laat om nog makkelijk vervoer terug te krijgen naar Brikama. We hebben toen besloten om te gaan liften en dit ging behoorlijk goed. Al na een paar minuten stopte er een kleine fiat en we mochten wel meerijden naar Brikama, want daar moest hij toch heen met zijn vriend. Dus hopla met zien vieren achterin die kleine auto en op naar huis. Onderweg vertelde de bestuurder dat hij helemaal niet naar Brikama moest, maar dat hij ons gewoon naar huis wou brengen. Wat ook erg leuk was is dat een van de twee jongens een tijd in Middelburg heeft gewoond. Hij kende dan ook een aantal Nederlandse woorden, dus toen een auto voor hem niet doorreed schreeuwde hij heel hard uit het raam POTVERDORIE. Ik kan jullie verzekeren dat dit een van de leukste autoritjes is geweest die ik ooit gehad heb.
Zaterdag zijn we ook weer heerlijk naar het strand geweest. Een week eerder hadden we in dat gebied een restaurantje gezien die typisch Holland heet. En ja hoor daar konden we frikadellen en kroketten krijgen, dus waar we ’s avonds gingen eten stond al vast. Toen we na het eten weer terug gingen naar huis hebben we geprobeerd om te liften aangezien we hier erg veel lol aan beleven. En ook nu hadden we snel succes. We konden alleen maar een klein stukje meerijden omdat hij daarna een totaal andere kant op moest als ons. Toevallig belde op dat moment de jongens van de vorige dag om te vragen wat we die avond gingen doen. We vertelden dat we uit wilden gaan in Brikama, maar dat we nog bij turntable aan het liften waren. Geen probleem volgens de jongens, want ze zouden ons wel weer even naar huis brengen. Dus weer met zijn vieren op de achterbank en op naar Brikama.
Toen iedereen zover was zijn we met zijn allen naar Yoko gelopen om daar te stappen. Daar liepen we dan als de enigste vier blanke meiden tussen bijna alleen maar Gambiaanse jongens. Het duurde dan ook niet lang voordat er allemaal vreemde jongens om ons heen stonden te dansen. Maar gelukkig waren de jongens erg beschermend tegenover ons en zodra er ook maar iemand aan ons zat of te dichtbij kwam stonden ze er gelijk tussen. Maar ook hier bleek de stroom niet altijd aanwezig te zijn, want op een gegeven moment was het ineens donker en stil. Gelukkig duurde het niet lang voordat de muziek weer aan ging en we weer verder konden feesten. Wat wel echt bizar was is dat er een jongen rondliep die een stuk van Eline haar haar wou afknippen. Het blijkt dat sommige mensen geloven dat als je het haar van iemand afknipt en het ergens mee insmeert die persoon jouw bezit wordt. Gelukkig had ze het op tijd door en is ze dus geen bezit geworden van dit vreemde figuur.
Vandaag was een dag waarop ik lekker heb uitgeslapen en verder niet veel heb uitgevoerd. Tot nu toe heb ik het erg naar mijn zin hier en maak ik elke dag wel weer nieuwe en leuke dingen mee. Ook begin ik al behoorlijk te wennen aan dat ik regelmatig geen stroom heb en dat ik niet elke dag internet heb. Morgen gaat het gewone leventje weer beginnen en moet er gewoon weer gewerkt worden op stage.
Bedankt allemaal voor het lezen van mijn tweede verhaal. Ik wil jullie ook nog bedanken voor de leuke reacties op mijn eerste verhaal. Deze geven mij echt positieve energie om door te gaan met de dingen waar ik mee bezig ben.
Liefs Milou
-
02 Maart 2014 - 23:33
Giny (moeder Van Leonie):
Ja, de gang van zaken in het ziekenhuis is wel heel anders dan hier. Het lijkt me heel moeilijk hieraan te wennen. Heel goed van jou dat je bedenkt dat ze doen wat ze kunnen met de middelen die ze hebben.
Het is maar goed dat wij ouders niet zien wat jullie doen in de vrije uren. Dat liften 's avonds kan wel heel spannend zijn, maar pas maar op. Niet iedereen is te vertrouwen. Blijf in ieder geval bij elkaar. Jullie beleven in ieder geval een heleboel mooie en minder mooie dingen en leren veel. Geniet ervan. -
02 Maart 2014 - 23:42
Eva:
Koee kan je wel zomaar gaan liften als blanke "rijke" damens? Veel plezier nog xx -
03 Maart 2014 - 09:31
René Besten:
Leuk om te lezen dat je het naar je zin hebt.
Groetjes René. -
03 Maart 2014 - 13:42
Betsie Eijkelkamp:
leuk om je verslagen te lezen Milou ik wens je nog een fijne tijd in dat verre landl
lieve groetjes,BETSIE EIJKELKAMP
-
03 Maart 2014 - 14:45
Marchienus En Ria:
Hoi Milou
Nou dat is een belevenis .
Het zou ons dit maar over komen.
Dan waren de rapen nog, niet gaar.
Maar goed het hoort bij hun ,cultuur en het zal wel niet anders kunnen.
En ze zullen moeten roeien met de riemen die ze hebben.
Ik lees ook dat er mooi zwarte jonkies daar rondwandelen.
Ha dat is even anders wat, als die bleekscheten in nederland.
Maar goed je vermaakt je wel zien wij , en hou je taai .
De groetje van Ria en Ginus , en een dikke knuffel.
Hoi en tot kiek. -
03 Maart 2014 - 20:10
Mathilda Brouwer:
Milou wat veel voor een week. Improviseren leer je daar in ieder geval wel. Maar gelukkig ook nog tijd voor ontspanning. Even zonder Internet is ook eel eens lekker rustig. Ik kijk nu al weer uit naar je volgende verslag. Groetjes Mathilda -
03 Maart 2014 - 20:28
Jan En Anneke:
Hallo Milou,
Leuk om jou verslag van je eerste stageweek te lezen
Het gaat daar in het ziekenhuis wel heel anders aan toe dan hier, maar dat lag ook in de verwachting.
Je moet roeien met de riemen die je hebt, en je bent niet voor 1 gat te vangen.
Verder vermaken jullie je wel in je vrije tijd. Pas op met liften, eerst zijn ze aardig, maar dat kan natuurlijk zomaar veranderen
Hopen dat Chantal gauw weer opknapt, zodat jullie weer met z'n vijfen uit kunnen gaan.
Kortom wij wensen je een fijne stageweek toe, als je internet horen we het wel.
Groetjes en xxx Jan en Anneke -
03 Maart 2014 - 21:17
Hanneke:
Wat geweldig om je verhalen te lezen. Je maakt heel wat mee daar zeg. Geniet ervan. Groetjes van hanneke -
03 Maart 2014 - 22:43
Irma:
Hee Milou,
Fijn om weer wat van jou te lezen.Allemaal zeer indrukwekkend.
Ook leuk dat ik je af en toe op de app heb.
Vinden Niels en Lieke ook heel leuk.
Fijne week maar weer en tot horens.
Liefs Irma.
-
05 Maart 2014 - 11:19
Liesbeth Van Pijkeren:
Hey Milou!
Ik wist helemaal niet dat je naar Gambia zou gaan! Wat geweldig!
Leuk om je verhalen en ervaringen te lezen. Wat is het daar zo heel anders he... Geniet ervan! Je elke dag weer verbazen! Benieuwd naar je volgende verslag!
Succes daar!
Groetjes, Liesbeth -
05 Maart 2014 - 15:40
Marjanne:
Hoi Milou
Leuk om weer te lezen wat je meemaakt. Wat een verschil met Nederland.
Veel plezier nog.
Groetjes Marjanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
