Mijn tweede week in het Brikama Health Centre
Door: Milou Schuurman
Blijf op de hoogte en volg Milou
07 Maart 2014 | Gambia, Brikama
Hallo lieve lezers,
Inmiddels zit mijn derde week in Gambia er bijna op. De tijd vliegt wat dat betreft echt voorbij, ook al heb ik soms wel momentjes waarop de tijd lijkt te kruipen.
Afgelopen week heb ik van maandag t/m donderdag weer in het Health Centre gewerkt. Op dinsdag kwam er een kindje binnen op de afdeling, met wonden over haar hele lichaam. Het leken wel brandwonden van een aantal dagen oud. Maar het bleken wonden te zijn die ontstaan door ondervoeding. Op haar gezicht, armen, buik en benen overal zaten open wonden. Het is voor mij echt onvoorstelbaar dat een kind pas binnen wordt gebracht als het er zo slecht aan toe is. Maar hier is het zien van ondervoede kinderen eigenlijk de normaalste zaak van de wereld. Ik kan het aantal dat ik heb gezien helaas niet meer op twee handen tellen.
Het Brikama Health Centre is niet gespecialiseerd in ondervoeding, ze beschikken dan ook niet over de juiste middelen om deze kinderen daar te behandelen. Dat was ook het geval bij dit bijna twee jaar oude meisje. Dit was dan ook de reden dat ze overgeplaatst zou worden naar een ziekenhuis in Banjul of Serrekunda. Toen de ambulance zover was om te vertrekken met de moeder en het kindje, vroeg Awa (hoofdverpleegkundige van de afdeling) of Liss en ik mee zouden willen in de ambulance. Dat liet ik mij niet een tweede keer vertellen. Nu is hier een ambulance wel totaal anders dan een ambulance in Nederland. Er zit geen apparatuur in om bijvoorbeeld de hartslag in de gaten te houden. Er ligt alleen een soort van matras op de grond waar de patiënt op kan liggen, en dan heb je het wel gehad.
Toen we het terrein van het Health Centre verlieten werden de sirenes aangezet. Eigenlijk totaal onnodig want het was wat dat betreft niet echt een spoedgeval. Maar het was wel mooi makkelijk want iedereen ging voor ons aan de kant. Eenmaal aangekomen in Serrekunda hebben we het kindje en haar moeder overgedragen aan de verpleegkundigen in het ziekenhuis, en was het voor ons weer tijd om terug te gaan naar Brikama.
Woensdag lag er een kindje op de afdeling die waarschijnlijk een zware longontsteking had. Op de röntgenfoto leek het alsof er veel vocht opgehoopt zat in de long, en de arts wilde daarom proberen om dit met een drain weg te halen. Maar zoals verwacht waren hiervoor niet de juiste middelen aanwezig. Het aanprikken gebeurde daarom met de dikste infuusnaald die beschikbaar was, maar helaas kwam er geen vocht terug. Ook werd deze ‘ingreep’ gewoon gedaan op het bed van het kindje, terwijl de rest van de patiënten op de afdeling gewoon kon toekijken. De privacy is wat dat betreft ver te zoeken.
Die avond waren Liss en ik uitgenodigd voor een naamceremonie. Een collega (die wij helemaal niet kennen) was bevallen van een zoon. Ik had geen idee wat ik ervan moest verwachten, want ik had het natuurlijk nog nooit eerder meegemaakt. Toen we bij de compound aankwamen stonden de vader en moeder van het kindje bij de ingang om iedereen te verwelkomen. Na kennis gemaakt te hebben gingen we samen met Awa (met haar waren we er naartoe gegaan) naar binnen. Uiteindelijk zaten we met een stuk of zes mensen op het bed van het stel, terwijl de rest van het huis ook vol zat. Ondertussen werden er foto’s gemaakt van de moeder. Ze zag er ontzettend mooi en traditioneel uit. Ondertussen vroeg ik me af wanneer de daadwerkelijke ceremonie zou gaan beginnen want het leek me stug dat we de hele tijd op het bed zouden blijven zitten. Na een ongeveer uur kwam er wat beweging en dacht ik nu gaat het gebeuren. Maar nee hoor, ik kreeg een bakje met eten in mijn handen gedrukt en dat was het dan. De naamceremonie was afgelopen en we gingen weer naar huis.
Donderdag was een rustige dag in het Health Centre. Er waren maar weinig patiënten, en er was verder ook niet veel te doen. Aangezien Liss en ik vanaf volgende week waarschijnlijk mee mogen met vaccineren besloten om we hier navraag na te doen. Op dat moment stonden ze net op het punt om te vertrekken naar een afgelegen dorpje, om daar te gaan vaccineren. Na kort overleg te hebben gehad met Awa mochten wij mee met vaccineren, aangezien er op de afdeling voor ons toch niet veel te doen was. Bij aankomst in het dorpje stonden er al veel moeders met kinderen te wachten op onze komst. Toen de spullen eenmaal klaargezet waren werd er ook gelijk gestart met het vaccineren.
In het begin was het mijn taak om samen met de leider van het hele gebeuren te kijken wel kind welke vaccinaties moest hebben. De moeders zaten allemaal op betonnen bankjes en ik moest dan elke keer een stuk of drie à vier kaarten ophalen. Op deze kaarten staat alle informatie over het kind. Wanneer het geboren is, welke vaccinaties hij/zij al gehad heeft en hoe goed het kindje groeit. Het ophalen was voor mij geen probleem, maar het teruggeven van deze kaarten viel behoorlijk tegen. Er stonden zoveel moeders door elkaar heen te praten dat het er wel een kippenhok leek. En ik moest dan de namen van de kinderen roepen om de kaarten weer bij de juiste moeder te krijgen, zodat het kind vervolgens de juiste vaccinaties kreeg. Dus ik probeerde zo goed mogelijk de namen van die kinderen uit te spreken wat schijnbaar niet echt goed lukte. Ik werd namelijk regelmatig met een schaapachtige blik aangekeken net alsof ik Chinees aan praten was of zoiets.
Na verloop van tijd mocht ik helpen met het vaccineren zelf. Ik heb zelf nog niet geïnjecteerd, omdat ik liever eerst goed mee kijk hoe anderen het doen voordat ik van die kleine kindjes moet gaan prikken. Maar er waren ook veel kinderen die bijvoorbeeld vitaminen via hun mond moesten krijgen en dat heb ik natuurlijk wel gedaan. Nadat alle kinderen gevaccineerd waren was het één grote rotzooi. Want alle verpakkingen van de naalden en dergelijke worden gewoon op de grond gegooid. Maar het is hier ook de normaalste zaak van de wereld dat je je afval op straat gewoon van je af gooit. En ik kan jullie vertellen dat ik daar heel snel aan gewend ben geraakt, want het zoeken naar een prullenbak is onbegonnen werk.
Ik heb dit keer niet zo’n lang verhaal geschreven, maar ik wil het toch online zetten omdat ik nooit weet wanneer ik internet heb. Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer.
Liefs vanuit The smiling coast of Africa
Inmiddels zit mijn derde week in Gambia er bijna op. De tijd vliegt wat dat betreft echt voorbij, ook al heb ik soms wel momentjes waarop de tijd lijkt te kruipen.
Afgelopen week heb ik van maandag t/m donderdag weer in het Health Centre gewerkt. Op dinsdag kwam er een kindje binnen op de afdeling, met wonden over haar hele lichaam. Het leken wel brandwonden van een aantal dagen oud. Maar het bleken wonden te zijn die ontstaan door ondervoeding. Op haar gezicht, armen, buik en benen overal zaten open wonden. Het is voor mij echt onvoorstelbaar dat een kind pas binnen wordt gebracht als het er zo slecht aan toe is. Maar hier is het zien van ondervoede kinderen eigenlijk de normaalste zaak van de wereld. Ik kan het aantal dat ik heb gezien helaas niet meer op twee handen tellen.
Het Brikama Health Centre is niet gespecialiseerd in ondervoeding, ze beschikken dan ook niet over de juiste middelen om deze kinderen daar te behandelen. Dat was ook het geval bij dit bijna twee jaar oude meisje. Dit was dan ook de reden dat ze overgeplaatst zou worden naar een ziekenhuis in Banjul of Serrekunda. Toen de ambulance zover was om te vertrekken met de moeder en het kindje, vroeg Awa (hoofdverpleegkundige van de afdeling) of Liss en ik mee zouden willen in de ambulance. Dat liet ik mij niet een tweede keer vertellen. Nu is hier een ambulance wel totaal anders dan een ambulance in Nederland. Er zit geen apparatuur in om bijvoorbeeld de hartslag in de gaten te houden. Er ligt alleen een soort van matras op de grond waar de patiënt op kan liggen, en dan heb je het wel gehad.
Toen we het terrein van het Health Centre verlieten werden de sirenes aangezet. Eigenlijk totaal onnodig want het was wat dat betreft niet echt een spoedgeval. Maar het was wel mooi makkelijk want iedereen ging voor ons aan de kant. Eenmaal aangekomen in Serrekunda hebben we het kindje en haar moeder overgedragen aan de verpleegkundigen in het ziekenhuis, en was het voor ons weer tijd om terug te gaan naar Brikama.
Woensdag lag er een kindje op de afdeling die waarschijnlijk een zware longontsteking had. Op de röntgenfoto leek het alsof er veel vocht opgehoopt zat in de long, en de arts wilde daarom proberen om dit met een drain weg te halen. Maar zoals verwacht waren hiervoor niet de juiste middelen aanwezig. Het aanprikken gebeurde daarom met de dikste infuusnaald die beschikbaar was, maar helaas kwam er geen vocht terug. Ook werd deze ‘ingreep’ gewoon gedaan op het bed van het kindje, terwijl de rest van de patiënten op de afdeling gewoon kon toekijken. De privacy is wat dat betreft ver te zoeken.
Die avond waren Liss en ik uitgenodigd voor een naamceremonie. Een collega (die wij helemaal niet kennen) was bevallen van een zoon. Ik had geen idee wat ik ervan moest verwachten, want ik had het natuurlijk nog nooit eerder meegemaakt. Toen we bij de compound aankwamen stonden de vader en moeder van het kindje bij de ingang om iedereen te verwelkomen. Na kennis gemaakt te hebben gingen we samen met Awa (met haar waren we er naartoe gegaan) naar binnen. Uiteindelijk zaten we met een stuk of zes mensen op het bed van het stel, terwijl de rest van het huis ook vol zat. Ondertussen werden er foto’s gemaakt van de moeder. Ze zag er ontzettend mooi en traditioneel uit. Ondertussen vroeg ik me af wanneer de daadwerkelijke ceremonie zou gaan beginnen want het leek me stug dat we de hele tijd op het bed zouden blijven zitten. Na een ongeveer uur kwam er wat beweging en dacht ik nu gaat het gebeuren. Maar nee hoor, ik kreeg een bakje met eten in mijn handen gedrukt en dat was het dan. De naamceremonie was afgelopen en we gingen weer naar huis.
Donderdag was een rustige dag in het Health Centre. Er waren maar weinig patiënten, en er was verder ook niet veel te doen. Aangezien Liss en ik vanaf volgende week waarschijnlijk mee mogen met vaccineren besloten om we hier navraag na te doen. Op dat moment stonden ze net op het punt om te vertrekken naar een afgelegen dorpje, om daar te gaan vaccineren. Na kort overleg te hebben gehad met Awa mochten wij mee met vaccineren, aangezien er op de afdeling voor ons toch niet veel te doen was. Bij aankomst in het dorpje stonden er al veel moeders met kinderen te wachten op onze komst. Toen de spullen eenmaal klaargezet waren werd er ook gelijk gestart met het vaccineren.
In het begin was het mijn taak om samen met de leider van het hele gebeuren te kijken wel kind welke vaccinaties moest hebben. De moeders zaten allemaal op betonnen bankjes en ik moest dan elke keer een stuk of drie à vier kaarten ophalen. Op deze kaarten staat alle informatie over het kind. Wanneer het geboren is, welke vaccinaties hij/zij al gehad heeft en hoe goed het kindje groeit. Het ophalen was voor mij geen probleem, maar het teruggeven van deze kaarten viel behoorlijk tegen. Er stonden zoveel moeders door elkaar heen te praten dat het er wel een kippenhok leek. En ik moest dan de namen van de kinderen roepen om de kaarten weer bij de juiste moeder te krijgen, zodat het kind vervolgens de juiste vaccinaties kreeg. Dus ik probeerde zo goed mogelijk de namen van die kinderen uit te spreken wat schijnbaar niet echt goed lukte. Ik werd namelijk regelmatig met een schaapachtige blik aangekeken net alsof ik Chinees aan praten was of zoiets.
Na verloop van tijd mocht ik helpen met het vaccineren zelf. Ik heb zelf nog niet geïnjecteerd, omdat ik liever eerst goed mee kijk hoe anderen het doen voordat ik van die kleine kindjes moet gaan prikken. Maar er waren ook veel kinderen die bijvoorbeeld vitaminen via hun mond moesten krijgen en dat heb ik natuurlijk wel gedaan. Nadat alle kinderen gevaccineerd waren was het één grote rotzooi. Want alle verpakkingen van de naalden en dergelijke worden gewoon op de grond gegooid. Maar het is hier ook de normaalste zaak van de wereld dat je je afval op straat gewoon van je af gooit. En ik kan jullie vertellen dat ik daar heel snel aan gewend ben geraakt, want het zoeken naar een prullenbak is onbegonnen werk.
Ik heb dit keer niet zo’n lang verhaal geschreven, maar ik wil het toch online zetten omdat ik nooit weet wanneer ik internet heb. Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer.
Liefs vanuit The smiling coast of Africa
-
07 Maart 2014 - 22:25
Oma :
Indrukwekkend vind ik je verhalen.
Veel succes verder.
Groetjes van Oma.
-
07 Maart 2014 - 22:29
Giny :
Milou, dank je voor je verslag . Als ex-verpleegkundige vind ik het erg interessant. Jullie krijgen heel wat te verstouwen daar. Geniet nu maar lekker van het weekend. -
08 Maart 2014 - 05:42
Mieke Kramer:
Wat een ervaringen maak je zo mee. Het lijkt mij soms best heftig toe, vooral met die ondervoede baby's.
Groetjes -
08 Maart 2014 - 11:51
Suus:
Joo milfie, ik schrok een beetje toen ik naar de titel van dit verslag keek. ik las dat het de tweede week was en ik dacht neeeee wat gaat het langzaam! gelukkig was het een foutje en ga je straks je vierde week in. Ik zie al wel weer dat je de meest bijzondere dingen meemaakt.
Ik wou dat ik je in actie te kon zien daar. Ook fijn dat je toch nog wat vrije tijd hebt en daarom ook letterlijk kunt zien hoe de jongeren daar zijn. zal vast ook grote verschillen bevatten!
Je besef van realiteit wort al steeds meer. dat zie je als je jouw verhalen achter elkaar leest. echt leuk om te zien!
Ik kan niet wachten tot je hier weer bent om al je verhalen te horen, maar aan de andere kant is het zo ook wel lekker rustig.. haha nee, grapje.
veel plezier, denk bij twijfel aan je eerste ingeving.
Gebruik je skills!!
kusjess -
08 Maart 2014 - 20:18
Mathilda:
Mooi dat je ons weer op de hoogte brengt op deze manier. Weten we weer dat we er maar weer eens bij stil moeten staan hoe goed we het hier hebben. Ik kijk al weer naar je volgende verhaaltje uit. Groetjes van ons. -
10 Maart 2014 - 07:27
Karin:
Hoi Milou,
Hennie en ik kijken iedere week weer uit naar je avonturen.
Het lijkt me wel moeilijk voor je dat alle hygiëne voorschriften die je op school geleerd hebt in mindere mate daar toegepast worden. Maar als je in Nederland ziet hoe vaak mensen een bacterie oplopen in het ziekenhuis vraag ik me af of het Gambia vaker voorkomt dat ze een bacterie oplopen in het ziekenhuis of in een west-europees land.
Maar wat doe je een leuke dingen daar.
Hennie en ik zijn dit weekend naar het buitenland geweest (friesland) maar er was geen paspoortcontrole!!!! We hadden fantastisch weer en hebben aan het IJsselmeer gekeken naar kitesurfers, indrukwekkend hoor. Zie je ook bij jou in zee/oceaan ook (kite)surfers of is er weinig wind?
Verder hebben we leuke pittoreske plaatsjes aangedaan zoals Sloten en Balk.
Een warme groet van Hennie en Karin
-
14 Maart 2014 - 07:12
Irma:
Hoi Milou,
Wat bijzonder maar ook indrukwekkend wat je mee mag maken.
Lijkt me wel moeilijk als je zulke zieke kinderen ziet en bij ons hebben ze alles in overvloed.
Leuk dat we even met jou hebben kunnen skypen.
Vooral de kinderen vonden dat super.
Tot de volgende keer.
Liefs vanuit Heino. -
17 Maart 2014 - 19:03
Hennie Schuurman:
Hallo Milou ;
Ik vraag me af ,of je als westerling ooit hun manier van leven zult, of kunt begrijpen .
De gewoontes daar verschillen enorm ,van de zo genaamde westerse beschaving .
Het is een wereld van verschil . maar juist door die grote verschillen is het ervaren daarvan
vele malen indrukwekkender ,dan wanneer je stage zou lopen in een westers land.
want dat we hier in luxe leven ,wordt door het ervaren van het leven daar duidelijker dan ooit .
Milou, het gaat je goed. Groetje Van Mij en Karin
Hennie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
