Injecteren, besnijdenis, keizersnede en nog meer..

Heeee lieve lezers,

Eindelijk weer een update van mijn leven in Gambia. Inmiddels zit mijn eerste maand hier er al weer op. Een maand waarin ik super veel heb mogen zien en meemaken.

Zaterdag 8 maart was er een of andere vrouwendag wat we hebben gevierd met een Nederlandse consulaat in Gambia. Hiervoor waren alle Nederlandse vrouwen wonende en studerende in Gambia uitgenodigd voor een lunch. We begonnen zelf al lekker Gambiaans want we kwamen ruim een half uur te laat. Nadat een aantal mensen een toespraak hadden gehouden over waar ze mee bezig waren in Gambia en wat ze deden voor de bevolking was het tijd om te eten. En dat eten beviel me ontzettend goed kan ik jullie vertellen. Ze hadden namelijk echte Nederlandse dingen en die had ik al een heel aantal weken niet meer gehad. Die avond zijn we gezellig met zijn allen wezen stappen in Brikama.

Zondag was het weer tijd om naar het strand te gaan. Net voordat we weg wilden gaan kwam Njambeh, een meisje met wie wij veel omgaan en ook in de College woont. Ze vroeg wat wij die middag gingen doen en hoe het met ons was. Toen we vroegen of ze mee zou willen naar het strand begon ze helemaal te glunderen en was ze ontzettend blij. Voor de mensen hier is het niet normaal om zo maar even naar het strand te gaan. Dit omdat de reis er naar toe voor hun al redelijk duur is en ze er gewoon het geld niet voor hebben. Voor ons onvoorstelbaar omdat de reis heen en terug in totaal maar rond de €1,- kost. Die avond hebben we haar ook mee uit eten genomen wat ze ook ontzettend kon waarderen.

De week van 10 maart begon zoals gewoonlijk in het Health Centre. Het was die dag behoorlijk rustig en dus ik heb niet echt veel kunnen doen. Aan het einde van de dienst werd er een man binnengebracht die ernstig ziek was. Ik heb toen mijn collega geholpen met inbrengen van het infuus, omdat dit vrij lastig ging bij deze man. Op dat moment vond ik dat hij heel vreemd aan het ademhalen was en hij gaf ook geen reactie op het inbrengen van het infuus, wat acht keer mis ging. Mijn verwachtingen klopten helaas, want een half uurtje later bleek dat de patiënt overleden was. Dit was de eerste keer in het Health Centre dat een patiënt overleed tijdens mijn dienst.

De volgende dag zouden Liss en ik samen mee gaan vaccineren in een klein dorpje buiten Brikama. Om acht uur ’s morgens moesten we aanwezig zijn want dan zouden we de spullen pakken en vertrekken. Dus Liss en ik waren keurig op tijd aanwezig, maar wij bleken ook de enigen te zijn die er om acht uur al waren. Na verloop van tijd waren de meeste mensen wel aanwezig en dacht ik nou nog eventjes en dan zullen we vast wel gaan. Maar om tien uur zaten we nog steeds te wachten op de persoon die ons naar het dorpje zou rijden. Om elf uur was er nog steeds niks veranderd aan de situatie en om half één werd ons verteld dat het niet meer doorging omdat het inmiddels te laat was. Dus we hebben voor niets 4,5 uur gewacht en uiteindelijk dus helemaal niks geleerd. Hieruit blijkt wel weer dat afspraken, tijd en communicatie hier totaal anders verlopen dan in Nederland.

De dag daarop heb ik weer op de afdeling gewerkt in het Health Centre. Die ochtend werd er een ernstig ziek kindje binnengebracht van twee jaar oud. Hij bleek ontzettend uitgedroogd te zijn ten gevolge van diarree. Samen met Awa (hoofd van de afdeling) en Liss hebben we geprobeerd om zo snel mogelijk het infuus aan te hangen, om zo het vocht dat hij verloren was weer aan te vullen. Maar helaas bleek het te laat te zijn, want een uurtje later was het kindje overleden. Dit heeft echt veel indruk op mij gemaakt, omdat het in eerste instantie helemaal niet nodig was geweest. Want als het kindje eerder naar het Health Centre was gebracht had hij het gewoon kunnen overleven. Wat ik ook erg vond om te zien is dat er door de verpleegkundigen helemaal geen aandacht wordt besteed aan de familie. Toen het kindje overleden was werd dit verteld en daarna werd er niet meer naar omgekeken, terwijl ik juist graag iets voor die familie zou willen betekenen.

Diezelfde dag werd er ook een jongen van 16 jaar oud binnengebracht met een ontstoken hand. Toen hij binnenkwam voelde hij zich helemaal niet lekker en dat was ook de reden dat hij in elkaar zakte. Ik heb hem toen samen met andere collega’s op een bed getild waar hij weer bij kwam. De hand van jongen was zo ontzettend dik en opgezet dat de arts besloot om het open te snijden zodat de troep eruit kon. Dit gebeurde gewoon op het bed van de jongen op de afdeling waar alle andere kinderen ook lagen, dus iedereen kon toekijken. Gelukkig gebeurde het opensnijden van de hand zelf wel met een verdoving. Het was echt ongelofelijk hoeveel troep er uit die hand kwam. Na afloop was deze dan ook twee keer zo dun in vergelijking met hoe hij binnenkwam. Dit gebeurde allemaal in de tussentijd dat het kindje dat net was overleden nog gewoon op de afdeling onder een doek lag schuin tegenover het bed van deze jongen. Even later moest hij ook nog een infuus hebben en aangezien zijn aderen heel duidelijk zichtbaar waren mocht ik het voor de eerste keer proberen. Ik moest toen echt even een knop omzetten na alles wat ik kort daarvoor had gezien. Maar gelukkig heb ik het wel gedaan en heb ik in één keer raak geprikt.

De laatste werkdag van die week was ook een bijzondere dag. Dit omdat Ams (een collega in het Health Centre) Liss en mij meenam naar een besnijdenis die hij ging doen. Dit gebeurde gewoon in het Health Centre en gelukkig ook met verdoving. Het jongetje dat besneden werd was twee jaar oud en was samen met zijn vader naar het Health Centre gekomen. Toen het eenmaal ging gebeuren liep de vader van het kindje de kamer uit en moesten Liss en ik de benen van jongetje vasthouden. Je raad het al het kindje raakte helemaal overstuur en begon ontzettend hard te huilen en te schreeuwen. Dit omdat hij niet wist wat er ging gebeuren maar ook omdat hij soms toch wat leek te voelen. Aan de ene kant vond ik het best naar om te zien en mee te maken, maar aan de andere kant wist ik ook dat dit jongetje geluk heeft gehad. In Gambia worden alle jongens besneden maar dit gebeurd lang niet altijd in een Health Centre en dus ook niet met verdoving. Ook wordt in Gambia nog steeds ongeveer 70% van de meisjes besneden maar dit gebeurd altijd ‘stiekem’. Aangezien Liss en ik dit een ontzettend interessant en boeiend onderwerp vinden hebben wij om onderzoek naar besnijdenis te gaan doen, zowel bij jongens als meisjes.

Vrijdagavond hadden wij met alle meiden en de familie van Eline (deze waren hier om Eline te bezoeken) een bruiloft van de nicht van Mamadi. Liss, Leonie en ik wisten in eerste instantie niet dat wij uitgenodigd waren dus daar kwamen we pas op de dag zelf achter. Wij hadden toen geen tijd meer om een Gambiaanse jurk of iets dergelijks te laten maken. Gelukkig wonen er bij ons op het college een aantal leuke meiden en van hun hebben wij allemaal een jurk geleend. Toen we op de bruiloft aankwamen, zaten we met zijn allen bij elkaar. Op dat moment waren er alleen maar vrouwen, want de mannen waren in de moskee het huwelijk aan het voltrekken en hier mogen de vrouwen niet bij zijn. Toen de vader en het broertje van Eline terugkwamen van de moskee vertelden ze dat de bruidegom helemaal niet aanwezig was, hij zat namelijk in Frankrijk. Even later kwamen we erachter dat de bruid en bruidegom elkaar nog nooit in het echt ontmoet hadden, iets wat ik me echt niet voor kan stellen. Later bleek dat de vader van de bruid een foto had gestuurd naar de bruidegom en hij haar wel zag zitten. Dit was dan ook de reden dat ze getrouwd zijn. Ik vond dit allemaal zo ontzettend vreemd en raar. Al helemaal toen ’s avonds later alleen de bruid op het feest kwam zonder een bruidegom. Na afloop van de bruiloft zijn we met alle meiden, sjoerd (broertje van Eline), Mamadi en Kebba wezen stappen in Senegambia.

Zaterdag was het tijd om te relaxen. Samen met Chantal, Liss en Leonie ben ik de hele dag naar het strand geweest. En dit was wel nodig want het was die dag namelijk 40 graden. Die avond zijn we lekker uiteten geweest in Senegambia. Zondag hadden Liss, Leonie en ik alweer een bruiloft. Ditmaal van een collega in het Health Centre die ik helemaal niet ken. Ams een andere collega had ons hiervoor uitgenodigd. Toen we op de bruiloft aankwamen renden er meteen ik weet niet hoeveel kinderen op ons af. In totaal hebben we ongeveer drie uur daar gezeten en wat gegeten en gedronken maar verder niets gedaan. Ook hebben we de bruid en bruidegom helemaal niet gezien want die waren nog niet gearriveerd toen wij weer weg gingen. Een beetje een vreemde bruiloft dus. Later zijn we samen met Ams en een vriend van hem uiteten geweest, voordat we weer terug naar huis gingen.

Maandag de 17e was het weer zover, er moest weer gewerkt worden. De dag begon vrij rustig ook al waren er die nacht twee mensen overleden. Later op de ochtend kwam Ams naar ons toe om te vertellen dat er zo een keizersnede plaats ging vinden en of wij dit misschien zouden willen zien. Dit lieten wij ons geen tweede keer vertellen. Nadat wij ons helemaal omgekleed hadden werd de patiënt binnengebracht. Toen ze volledig onder narcose was begon de operatie. Liss en ik mochten tijdens de keizersnede gewoon foto’s en filmpjes maken. Gelukkig hadden we vanaf het begin onze telefoons in de aanslag om foto’s te maken, want de baby werd al ontzettend snel geboren. Helaas had hij niet zo’n goede start en had hij wat hulp nodig om op gang te komen. Kort nadat de baby geboren was werd hij naar de afdeling gebracht terwijl de moeder nog op de operatietafel lag. Nog geen twee minuten nadat de operatie klaar was viel de stroom uit, wat levensgevaarlijk is als dit gebeurt tijdens de operatie. Nadat wij de patiënt hadden teruggebracht naar de afdeling gingen we nog even kijken naar de baby. Gelukkig ging het nu wel goed met kindje en ademde hij gewoon zelfstandig. Ik heb echt genoten van deze dag want ik vond het allemaal zo bijzonder en mooi om mee te mogen maken.

Dinsdag gingen Liss en ik weer mee met vaccineren. En ja dit keer hadden we gelukkig wel vervoer en hoefden we geen 4,5 uur te wachten voor niets. Deze keer mocht ik voor het eerst zwangere vrouwen injecteren. De krijgen een injectie in hun bovenarm tegen tetanus. Bij de eerste vrouw die ik moest prikken had ik nog wel een beetje last van trillende handen. Maar na verloop van tijd was dit over en ging het prikken best makkelijk. Ik werd ook gevraagd of ik al wou beginnen met het injecteren van kindjes, maar hier heb ik toch nog even mee gewacht. Dit omdat er echt kleintjes bijzitten en ik liever eerst het injecteren zelf bij volwassen mensen wat beter onder de knie wil krijgen. Vanaf nu is het de bedoeling dat Liss en ik elke week een keer mee gaan met vaccineren.

Woensdag was weer een vrij rustige dag op de afdeling waarop er niet zoveel te doen was. Het is hier de gewoonte dat als er niets te doen is de verpleegkundigen gewoon bij de zusterpost gaan zitten te kletsen. In het begin vond ik dit zo onwennig, aangezien ik steeds de neiging heb om rond te lopen om te kijken of ik iets voor iemand kan betekenen. Ook is het hier de gewoonte dat de familie alles doet voor de patiënt. Ze helpen diegene naar het toilet en zorgen voor het eten. Dit zijn allemaal dingen die in Nederland anders gaan. Gelukkig raak ik wel steeds meer gewend aan de manier van werken en kan ik beter met bepaalde dingen omgaan.

Donderdag was het ook de bedoeling dat ik naar stage zou gaan, maar toen ik opstond voelde ik me al niet helemaal lekker. Maar ik dacht nou even aankijken en wat eten misschien is het dan wel beter. Maar in 20 minuten tijd moest ik al drie keer naar de wc dus toen heb ik toch besloten om niet naar stage te gaan, aangezien de wc’s daar niet je van het zijn. Gelukkig was ik niet alleen thuis want ook Leonie had het te pakken. En om er nog een schepje bovenop te doen was ook Chantal ziek. Daar lagen we dan met zijn drieën op een kamer een beetje ziek te zijn. Ik kan jullie vertellen dat dan één wc vrij weinig is maar als er dan opeens ook geen water meer is, dan is het helemaal een ramp. Dus samen met Eline (die de hele dag voor ons gezorgd heeft) emmers water halen om toch nog enigszins de wc door te kunnen spoelen. Gelukkig was dit probleem aan het einde van de ochtend weer opgelost. Inmiddels gaat het alweer een stuk beter met ons allemaal en zitten we momenteel lekker in een restaurant in Senegambia.

Bedankt allemaal voor het lezen van mijn blog. Ik ga nu lekker weekend vieren en genieten van het mooie weer hier op het strand.

Heek veel liefs Milou